Śnieżka zwana niegdyś „Górą Olbrzymią” od wieków przyciąga uwagę turystów swoją sylwetką i bardzo często zmieniającymi się warunkami pogodowymi.

Jest najwyższym szczytem Karkonoszy i tym samym Sudetów (1602 lub 1603 m n.p.m. – w zależności od pomiaru). Jej skalny stożek składa się przede wszystkim ze skał metamorficznych – hornfelsów. Od zachodniej strony natomiast, w swojej podstawie, z granitu. Główny grzbiet Śnieżki tworzy granit. Najbardziej niedostępne dla wędrowców jest południowe zbocze góry, pocięte głębokimi źlebami. Wbrew krążącym opiniom, Śnieżka nie jest wygasłym wulkanem.

Na najwyższym szczycie Karkonoszy panuje specyficzny klimat, podobny do tego za kołem podbiegunowym. To właśnie spowodowało, że na niższych wysokościach ukształtowała się tutaj unikalna dla tej szerokości geograficznej – roślinność alpejska. Średnia roczna temperatura na Śnieżce wynosi nieco ponad 0°C, w najcieplejszym miesiącu zaś – 10.6°C. Pokrywa śnieżna w zimie zalega tu zwykle od października do maja. Wieją tu wiatry o dużych prędkościach (50-80 m/s) i występują nagłe zmiany ciśnień, jak również zjawiska szczególne: opady z mgły, szadzi czy Ognie św. Elma.

Pierwsze schronisko dla turystów powstało tu w 1850 r., a prywatnym hobby właściciela były obserwacje wschodów i zachodów słońca, co do dziś jest wielką atrakcją dla turystów

Śmiała i oryginalna sylwetka budynku mieszczącego kiedyś schronisko (w obecnym czasie turyści nie mają możliwości nocowania na Śnieżce) to obserwatorium meteorologiczne na Śnieżce, przypominające „latające talerze”. Jest ono dziś popularnym symbolem regionu. W równych rzędach okien, na ścianach trzech budynków migocą refleksy o stalowym kolorycie. Obecnie turyści za niewielka opłatą mogą zwiedzać obserwatorium, gdzie oglądać można ekspozycje urządzeń meteorologicznych i uczestniczyć w prezentacji obiektu „w działaniu”, a z najwyższego tarasu podziwiać rozległą panoramę Karkonoszy – przy widoczności przekraczającej 100 km. Z samego szczytu bezpośrednio widoczne są Sudety Wschodnie i Rudawy, a w nocy na podstawie rozległych łun zlokalizować można aglomeracje Wrocławia, Pragi i Drezna.

Wzdłuż Śnieżki przebiega granica państwa i połowa góry należy do Czechów. Od strony czeskiej na sam szczyt wjeżdża wyciąg. Po stronie polskiej, tuż przy granicy stoi kaplica św. Wawrzyńca. Jest to miejsce pielgrzymek turystów z całego świata.

Pierwsze udokumentowane wejście na Śnieżkę miało miejsce już w 1465 roku. Do ciekawostek należy historia jednego z pierwszych pomiarów wysokości Śnieżki. Miał on miejsce w drugiej połowie XVI wieku. Wyliczono wówczas, że szczyt wznosi się na wysokość 5500 stóp (ponad 2000 m). Błędny pomiar nie przeszkodził w uznawaniu Śnieżki za jeden z najwyższych szczytów Europy, co dało jej rozgłos. W 1897 roku, z urzędu pocztowego na Śnieżce, wysłano 12 tysięcy pocztówek. Z kolei w 1900 roku, dziennie sprzedawano tu do 1500 kart pocztowych. Liczby te świadczą o niezwykłej popularności „królowej Sudetów” oraz o rozmiarach panującego tu ruchu turystycznego.

Obecnie szczyt można osiągnąć na dwa sposoby. Po pierwsze, czerwonym szlakiem z Równi pod Śnieżką. Jest to trudny szlak, prowadzący stromo, zakosami po skalistym podłożu. Inną, łatwiejszą trasą, jest okrężna Droga Jubileuszowa, stanowiąca drogę dojazdową (dla „obsługi” Śnieżki) na szczyt.

Więcej o: Śnieżka w Karpaczu.